صدای گریه ات فضای خونه رو پر کرده احساس تنهایی میکنی ...بازم رویا...بازم خیال...اما دیگه نه... کار از کار گذشته...نه با رویا میتونی به چنگش بیاری نه با خیال...هوا هم ابریه چه حس دلگیری فضای خونه رو بغل کرده...
دلت میخواد داد بزنی آونقدر بلند که تمام هستی صدات رو بشنوند... با خودت میگی زیر بارون میرم قدم میزنم شاید حالم بهتر بشه یه هو میبینی دلت داره داد میزنه:« تارا تنها نه؛ تنها زیر بارون رفتن تو قول و قرارمون نبود.»
راست میگه...!!!
ما قرار نبود تنهایی زیر بارون بریم؛ قرار نبودتنهایی بخندیم؛ قرار نبود تنهایی گریه کنیم ؛قرار نبود اصلا تنها باشیم...کجای کار ایراد داشت؟؟؟!!!...نمیدونم.
اون روز وقتی داشت میرفت گریه هامو ندید!
اون روز وقتی داشت میرفت گفت:باید برم.اما یعنی برای اون باید از من مهمتر بود!!!
مگه نگفت دیگه هیچی به جز من براش مهم نیست؛ مگه نگفت تموم دنیا یه طرف یه لبخند منم یه طرف؛مگه نگفت اگه من نباشم زبونم لال میمیره؛مگه نگفت من واسش گل مریمم اونم واسه من ابر...قطره های بارونم یعنی عشق؛ مگه نگفت تا دنیا دنیاست رو سرم عشق میباره...مگه نگفت تارا همیشگیه...پس چرا رفت.؟؟!
اون روز وقتی رفت تو نگاش نه غم بود نه دلتنگی...مگه نگفت یه دقیقه دوریمو نمیتونه تحمل کنه...الان دوساله که رفته!!!
دیروز تو خیابون دیدمش...
من تنها...اما اون با یه نفر دیگه ...!
ناخواگاه به طرفش کشیده شدم... .
مگه نگفت بین هزاران نفر عطر منو حس میکنه...!
دیروز فاصله ی بین منو اون فقط دوقدم بود؛ من پشت سرش بودم اما اون حس نکرد!!! به حرفاشون گوش دادم... اشک تو چشام جمع شد... داشت به اون میگفت:
من ابرم تو گل مریم بارونم یعنی عشق تا دنیا دنیاست رو سرت عشق میبارم ...اون دختر مثل اونوقتای من نگاش کردو لبخند زد...
حالا منم و حسرت تموم اون روزایی که چرا باورش کردم...
«حالا تو خیلی از من خوشبخت تری اگه مطمئنی که دوستت داره و تموم حرفاش رنگ حقیقت داره باورش کن...تو رو خدا اشتباه منو تکرار نکن.»
|
|
