گاهی وقتها که دلت میگیرد.گاهی وقتها دلت میخواهد جایی دنج و آرام پیدا کنی و زار بزنی.دلت از همه متنفر میشود با خودت میگویی:«من کجا اینجا کجا»
آنوقت دلت پر میزند ؛پرواز میکند دنبالش میروی؛با خودت میگویی:یعنی کجا میخواهد برود؟!همچنان دنبالش میروی...خسته ای کلافه ای داد میزنی :«دل دیوانه کجا میبری مرا؟»دلت می ایستد نگاهت میکند بغض کرده آرام زوزمه میکند:«تارا هزار بار به حرفت گوش داده ام...بدون هیچ سوالی...تارا دنبالم بیا...فقط همین...خسته ام...»با خودت میگویی انگار دل دیوانه شده با مهربانی نگاهش میکنی و میگویی:«من هم خسته ام مونس شب های تنهاییم...باشد برو دنبالت می آیم ...اما به خدا کلافه ام فقط زود تر.مظلومانه لبخند میزندو دوباره پرواز میکند و تو همچنان به دنبال دل.

کم کم فضا یک جور دیگر میشود...نه یک جوری که تا به حال هیچ کجای دیگر حس نکرده ای...داد میزنی دلم صبر کن!!!اینجا کجاست؟؟؟میگوید تارا بیا قرار بود سوال نکنی....

باز هم دنبال دلت میروی

وای خدای من چه آرامشی بر اینجا حاکم است چه عطریست که تارای دیوانه را مست میکند...خدایا اینجا کجاست؟!صدای بال فرشته ها را میشنوی چشم هایت ناخود آگاه میبارد آن چشمهای سیاهی که هیچ وقت اینگونه گریه نکرده اند؛با خودت میگویی تارا چه اتفاقی دارد می افتد...!!از دور نوری میبینی آنقدر شدید است که چشمهایت را میبندی...زمزمه هایی میشنوی..گوش میدهی چیزی نمیفهمی هنوز دوری باز هم میروی از شدت نور چشمهایت باز نمیشود مستی از بوی فضا خدایا مگر اینجا بهشت است؟؟!!!زمزمه ها واضحتر شده اما باز هم نمیفهمی ...دلت را گم کرده ای سر در گمی نمی دانی کجا بروی ...مستی ات به اوج رسیده ...ناگهان لباست به بال یکی از فرشته ها گیر میکند یا اینکه خودش تو را به جلو میکشد بدون هیچ واکنشی دنبالش میروی انگار خودت هم راضی هستی که او تو را ببرد...کمی که میروی فرشته تو را رها میکند خودش میرود...دلت را پیدا میکنی... یک گوشه نشسته ...ناگهان احساس میکنی نوری به درون وجودت راه پیدا میکند دیوانه تر میشوی گریه میکنی... داد میزنی... تازه فهمیده ای که کجا هستی... زمزمه ها را میشنوی... فرشته ها تکرار کنان میگویند:« السلام علیک یا ابا عبد الله الحسین...»

وتو به همراه دلت یک گوشه از بین الحرمین ایستادهای ...

میباری با خودت میگویی:«تارا تو کجا بین الحرمین کجا»؟!!